Because of love เพราะรัก มัน ยาก

บทนำ

สำหรับบ้างคนความรักคือสิ่งสวยงาม คือพลังในการใช้ชีวิต ใครๆก็อยากมีความรักดีๆ แต่ก็มีหลายคนที่โชคดีได้เจอกับความรักที่สมบูรณ์ แต่ในหลายๆคนก็ต้องผิดหวังในความรัก ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ที่แปลกหน่อยคือฉันไม่เคยสมหวังในความรัก จนมันหมดหวังกับความรัก ฉันคงเหมากับการอยู่คนเดียวคงจะดีกว่าอย่างน้อยมันก็ทำให้เราไม่เสียใจ

เข้าเรื่องเลยและกันฉันชื่อ ขม และชีวิตก็ขมขื่นตามชื่อแหละ ลักษณะฉันเป็นผู้หญิงบ้านๆคนนึงไม่ได้มีอะไรพิเศษ เป็นคนอะไรก็ได้ไม่เรื่องมาก ชิวๆ แต่มันก็เป็นเพียงภายนอกเท่านั้นแหละ ฉันมักพูดคำว่าไม่เป็นไรจนตอนนี้ ฉันแทบเป็นคนไม่รู้สึกกับอะไรรอบตัวไปแล้ว

เรามาเริ่มต้นกับความรักที่ผ่านๆมาของฉันดีกว่า ก็คงต้องย้อนไปช่วงวัยมัธยม ฉันเชื่อว่ารักแรกของใครหลายคนก็เริ่มต้นกันช่วงนี้

ย้อนกลับไป ม.3

บ่ายวันนึง

ฉันกำลังยื่นคุยกับเพื่อนที่ซุ้มขายน้ำ ในจังหวะนั้นฉันก็เจอใครคนนึงกำลังเดินออกมา จากตึกเรียนความรู้สึกตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ไม่รู้สึกตัว จนเพื่อนฉันทักขึ้นมา

เอม: มึงเป็นไร
เรา : เปล่า คนนั้นใครอะกูไม่เคยเห็นเลย
อิ๋ม : กันอะมันอยู่ข้างห้องกับเราใงขึ้นรถประจำกับกู
เรา : อ่อ
นิ้ง : ชอบหรอ
เอม : หั่นแน่ๆ
เรา : อะไรของพวกมึง

หลังจากนั้นพอได้เจอก็เจอกันเรื่อยๆ ความรักมันเริ่มก่อตัวในใจฉัน ฉันก็ได้แต่แอบรักเขาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ จนเรียนจบฉันเลือกที่จะเรียนต่อที่เดิมส่วนกันฉันคิดว่าน่าจะไปเรียนที่อื่นเหมือนกับเพื่อนเขา ฉันเลยตัดสินใจจะเอา ดอกไม้ไปให้ในวันปัจฉิม

เรา : กัน
กัน : ว่าไงขม
เขารู้จักชื่อฉันด้วยอ่าต้องมีใจให้แน่ๆเลย
เรา : เราให้
ฉันยื่นลูกโป่งที่เขียนคำว่าโชคดีให้กับกันไปพร้อมกับส่งยิ้มสวยๆให้ไป กันยื่นมือมารับพร้อมกับยิ้มตอบกับมา
กัน : ขอบใจนะ

แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นกับการเสียน้ำตากับความรักหยดแรกของฉันเท่านั้น

โรงอาหาร

อิ๋ม : ขมอันนั้นมันลูกโป่งมึงที่ให้กับไอ้กันปะ
เรา : ไหนหวะ
สิ่งที่ฉันเห็นก็คือเพื่อนของกันเอาลูกโป่งที่ฉันให้กับกันมาผูกกับเข็มขัดด้านหลังตัวเองใว้
เอม : ขมมึงเป็นไรปะเนี้ยน่าเสียเลย
เรา : เปล่าไม่มีไร
ฉันแค่มองแล้วก็คิดกับตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอกก็เราให้เขาไปแล้วหนิเขาจะให้ใครต่อก็เป็นสิทธิ์ของเขา
นิ้ง : พวกมึงกินข้าวเสร็จไปดูรายชื่อเข้า ม.4 กันปะเพื่อนกูบอกเขาติดรายชื่อใว้ตึก1
พวกเรา : เคร

หลังจากกินข้าวเสร็จฉันและเพื่อนก็เดินไปดูรายชื่อและก็ได้เจอกับกันที่มายื่นดูรายชื่ออยู่
ฉันก็เดินมาดูรายชื่อฉันเห็นรายชื่อฉันติดอยู่ห้อง2คนเดียวส่วนเพื่อนๆติดห้อง1กันหมด แต่สิ่งที่ฉันตกใจก็คือฉันติดห้องเดียวกับกัน

นิ้ง : ทำไมชื่อขมมันไปอยู่ห้อง2คนเดียวหวะเกรดมันก็มากกว่ากู
เอม : เออ
เรา : เซ็งหวะ
อิ๋ม : ขมอันนั้นบนพื้นลูกโป่งมึงปะ
เรา : ใหน
สิ่งที่ฉันเห็นก็คือลูกโป่งที่ฉันให้กันมันสภาพเหี่ยวมีรอยเท้าบนลูกโป่ง ความรู้สึกของฉันมันนิ่งมากและน้ำตามันก็ไหลออกมาเองในหัวคิดว่าทำไมต้องทำแบบนี้บอกว่าไม่อยากได้ตอนให้ก็หรือเอาไปทิ้งที่บ้านก็ได้ แค่เอาไปให้คนอื่นก็เสียความรู้สึกมากแล้วนะ
อิ๋ม : ขมมึงเหยียบทิ้งไปเลยไม่ต้องไปใส่ใจคิดว่ามึงเหยียบหน้าไอ้กันไปเลย

ฉันมองหลังของกันที่เดินออกไปแล้วเหยียบลูกโป่งจนมันแตก เสียงจากการแตกของลูกโป่งมันให้กันหันมามอง ฉันก็มองกลับแล้วเดินหันหลังกลับไปอีกทาง

ฉันคิดว่าวันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะชอบกันแต่พอเปิดเทอมต้องมาเจอกันเรียนห้องเดียวกับกันมันทำให้ฉันตัดใจไม่ได้ จนฉันทนไม่ไหวสารภาพกับกันไปว่าฉันชอบกัน แต่กันก็บอกอยากเป็นเพื่อนฉันมากกว่าและเขาก็ยังไม่อยากคบใคร ฉันทำใจกับความรักครั้งแรกของฉันจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่ชีวิตขมๆของฉันก็ต้องมาเจอภาพบาดตา เพราะกันมาคบกับเพื่อนผู้หญิงในห้อง

ในใจฉันได้แต่คิดไหนบอกไม่อยากมีแฟนตอนนี้แล้วทำไมมาคบกับผู้หญิงในห้องเดียวกัน พอคิดไปคิดมาฉันก็คิดได้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกแบบที่เรารู้สึกกับเขา ฉันก็ต้องทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีไม่รู้สึกอะไรจนจบม.6

พอเรียนจบฉันก็เรียนมหาลัยใกล้บ้าน และมีนิ้งมาเรียนด้วยกันกับฉัน ฉันคิดว่าการมาเริ่มเรียนมหาลัยครั้งนี้มันจะเป็นการเริ่มตันที่ดี และการเริ่มมีความรักครั้งใหม่ แต่ใครจะรู้หละว่าสิ่งที่เราคิดว่าดีมันอาจจะไม่ดีก็ได้...